مسلمان غیرشیعه، اگر مستبصر شده و شیعه شود، لازم نیست هیچکدام از عباداتی که بر اساس مذهب خویش انجام داده است را اعاده نماید. اختلافی در این حکم بین فقیهان نیست و برخی از ایشان بر آن ادعای اجماع نمودهاند.[1] اما این حکم یک استثنا دارد، که آن زکاتی است که به غیرشیعه داده است. دلیل این حکم اخبار مستفیضهای است که بر آن دلالت دارد.[2] از جمله در صحیحۀ برید بن معاویه عجلی از امام صادق(ع) میخوانیم: «(کسی که ناصبی بود) پس از آنکه خدا بر او منت گذاشت و با ولایت آشنا شد، بابت هرکاری که در حال ناصبی بودن...
در پرداخت زکات، شرط آن است که کسی که به او زکات را پرداخت میشود، مؤمن (شیعه) باشد. بنابراین به کافر زکات داده نمیشود. این حکم در میان عامۀ مسلمانان و شیعیان هیچ مخالفی ندارد.[1] به باور فقیهان شیعه، همچنین است حکم زکات دادن به مخالف، و باورمندان به غیر حق از دیگر فرقههای مسلمانان. دلیل این حکم عبارت است از اجماع فقیهان[2]، و نصوص متواتر.[3] از جمله در روایتی که زراه و بکیر و فضیل و محمد بن مسلم و برید، همگی از امام باقر و امام صادق علیهما السلام نقل نمودهاند، که ایشان تصریح دارند: محل خرج نمودن زکات،...
قاعدۀ کلی در غیبت، حرمت است. اساساً غیبت به دلایل چهارگانه حرام است[1] و در شریعت مطهره، از گناهان کبیره قلمداد شده است.[2] اما از این حکم قطعی دو مورد استثنا شده است: استثنای نخست: وجود مصلحت استثنای نخست، جایی که مصلحتی در کار باشد؛ مصلحتی همچون نصیحت کسی که درخواست راهنمایی و استشاره دارد، یا در تظلّم از ظالم و یا دفع ضرر از کسیکه غیبتش میشود و یا بر حذر داشتن مؤمن از وقوع در ضرر؛ همچنین در جرح شهود و امثال این موارد. نکتۀ مهم آن است که باید مصلحتی شرعی برای بیانکننده یا شنونده، یا کسیکه...